Hulp vragen is doodeng! (+ 3 inzichten waarom ik nu tóch over die angst heen stap!)
HULP VRAGEN = DOODENG
Tenminste dat is wat ik heel lang heb gedacht. In mijn hoofd was het heel aannemelijk dat er dan van allerlei verschrikkelijke dingen zouden gebeuren.
Want, wat nou als anderen:
– me uitlachen
– me voor gek verklaren
– me niet begrijpen
– proberen mijn probleem kleiner te laten lijken
– het probleem groter maken dan het voor mij is
– mijn probleem verdraaien
– mijn probleem doorvertellen aan IEDEREEN?!
– meteen over hun eigen probleem beginnen
– misschien me wel niet meer leuk genoeg vinden en ik er niet meer bij mag horen
– enz, enz, enz, enz…
Herkenbaar? Met dat ik dit typ gaat mijn hartslag alweer omhoog tot in mijn keel, beginnen mijn handen te trillen en voel ik hoe de paniek oploopt! Slecht idee dit! Missie afbreken, veel te spannend, er staat teveel op het spel… KORTSLUITING!
ALLEEN
Poeh ja en dat soort gedachten zorgden er echt wel voor dat ik het al zo lang veel liever ALLEEN deed. Misschien denk je nu, uhm ja Elske vind je het gek? Wil je ons na de angsten die je net gedeeld hebt nog overtuigen van het voordeel van hulp vragen? INDERDAAD!
WANT, ik kan je ook vertellen dat ik er echt:
– DOODMOE en ONGELUKKIG van werd
– vaak veel langer dan nodig in mijn eigen ellende bleef zitten
– me eenzamer en eenzamer ging voelen
– de wereld om me heen steeds onveiliger ging vinden..
Maarrrrr, ik kan je ook vertellen hoe fijn het is om weer uit de eenzaamheid te kunnen stappen? HEEL FIJN namelijk! Natuurlijk is het eng en moest ik niet over een drempel, maar heb ik geregeld een figuurlijke “Mount Everest” beklimming gedaan! En toch, als ik terug kijk zou ik in elke situatie dat ik vastliep en om hulp vroeg het steeds weer opnieuw gedaan hebben.
Met alle:
– bloed (nou ja dat gelukkig meestal niet!)
– zweet (ohja, angstzweet met name)
– en tranen (die ongetwijfeld nog het alle meest, ik huil echt liters als ik iets moeilijk vind.)
Natuurlijk zijn er ook dingen die ik nu achteraf anders aan zou willen pakken. Lukt dat me dan nu al altijd? Nee, maar gelukkig al wel vaker dan een paar jaar geleden.
Mijn inzichten in wat ik in ieder geval anders zou doen als ik terug kijk:
1. Soms misschien andere mensen om hulp vragen, soms juist dichterbij en soms juist verder van mij weg. Juist in mijn worstelingen kwam ik er soms achter hoe een contact echt in elkaar stak. Pijnlijk? Ja soms wel, maar daar zou ik vroeg of laat anders ook wel mee geconfronteerd worden. Mooi? Ja, ook juist heel vaak! Door ook de donkere kanten, de kwetsbaarheden te delen worden namelijk contacten veel echter, deel dieper en naar mijn menig veel waardevoller.
2. Zou ik eerder om hulp vragen, al is het in het begin maar met een klein tipje van de sluier van mijn probleem/angst/onzekerheid/verdriet.
3. Zou ik meer vertellen over mijn onzekerheden, mijn fouten, mijn worstelingen. Hiermee geef ik namelijk anderen om mij heen aan dat ik zeker niet perfect ben, dat bij mij dingen ook niet zonder vallen en opstaan zijn gegaan en dat ik niet ondanks maar DANKZIJ deze gebeurtenissen sta waar ik sta 🙂
Nou weet ik dus hoe alleen, eenzaam en ellendig je je kunt voelen. EN ik weet hoe het anders kan. Nou voel ik me dus ontzettend verantwoordelijk voor al die grote en kleine meiden die hier nog mee worstelen. Ik loop tegen afstand aan, dat ik niet iedereen tegelijk kan helpen, dat nog niet iedereen mijn praktijk weet te vinden, dat sommige meiden hulp vragen net zo eng vinden als ik vond enz..
Dus ga ik mijn kennis op nog meer verschillende manieren delen, benieuwd hoe?
Volg me op social media!
♡ Liefs Elske