Letterlijk en figuurlijk met de billen bloot!

Ik heb al vaker geschreven dat mijn motto vaak is: “Eerst doen dan durven”. Dit geef ik niet alleen als advies aan anderen, want ik ben een voorstander van “practice what you preach”, of te wel leef ook zelf naar je eigen adviezen. In deze blog deel ik een waar avontuur waarbij ik geconfronteerd werd met mijn eigen vooroordelen, twijfels, angsten, en ook mijn verlangens, missie, trots en dromen. 

DE OPROEP
In een besloten facebook groep werd er in januari 2016 ofzo al een oproep gedaan dat een landelijk blad op zoek was naar meiden tot 29 jaar die een bijzondere verhaal hebben over hun billen.
Ik wilde ze wel uit de brand helpen en het leek me een mooie ervaring om te laten zien dat ieder lijf mooi kan zijn.
Ik heb mijn leven lang nogal geworsteld met mijn rondingen.
Mijn moeder zij altijd: “Wacht maar tot je later kinderen krijgt, dan zul je blij zijn dat je heupen hebt.”
Nou, zover is het nog niet en ik heb vooral last van klein zijn 1.60m, een best smalle taille hebben, maar wel een volle kont.
Tegenwoordig is het “gelukkig” een soort van “in” om een volle kont te hebben waardoor ook kledingmerken iets vaker meedenken in het maken van kleding die ik ook pas.

DE SHOOT
Op 4 mei werd ik om 16.00 uur verwacht in Naarden.
Je zou zeggen, oh dan kun je de hele dag nog andere dingen doen.
Nou, ik niet. Ik kwam niet veel verder dan douchen, aankleden, dwalen op social media, wat eten en drinken en op de klok kijken.
Het is nog best een eindje rijden vanaf de Achterhoek en ik kan je vertellen, hoe dichterbij ik kwam hoe hoger mijn ademhaling én hartslag.

Hier moet ik dan denk ik zijn?
Dus ik aanbellen.. doet er niemand open.
Mijn contactpersoon bellen, voicemail.
Nog eens bellen, weer voicemail.
Zal ik nog een keer aanbellen dan?
Sta ik dan.. of zal ik dan maar gewoon weer naar huis gaan?
Ineens komt er een auto aanrijden met een vriendelijk zwaaiende meid, “ik denk dat je mij moet hebben!”
De shoot is buiten in de tuin, bij het zwembad, vandaar dat ze de deurbel niet horen.

HAAR EN MAKE-UP
Ik geef iedereen een hand en onthoud niet één van de namen, voor ik me hier schuldig over voel, verzeker ik mezelf ervan dat zij mijn naam ook vast niet onthouden.
Dat hoeft ook niet merk ik al snel, dit wordt gewoon opgelost door elkaar aan te spreken met:
– Lieverd
– Schat
– Darling
– Meis
– Hej jij

Ik kan nog even snel plassen en dan mag ik naar de haar en make-up.
Om te beginnen ligt er een berg aan haarstukken op de grond, waar er 1 gekozen wordt die het meest op mijn eigen haarkleur lijkt.
Ja, want met een haarstuk lijkt het allemaal nét wat meer, en daar zie je niets van hoor op de foto! Terwijl mijn haarstuk vastgezet wordt met speltjes en een lading haarlak (kuch kuch kuch) krijg ik foundation, wenkbrauwpoeder en wat op mijn lippen.
KLAAR.
Haarstylist: Ja fantastisch, we hebben onszelf weer overtroffen, niks meer aan doen!
Mijn eerste gedachte was, serieus?
Ik had gedacht dat ze nog veel meer zouden smeren, zullen ze vast allemaal fotoshoppen.
Er staat nergens een spiegel, HELP ik heb geen idee hoe ik eruit zie.

KLEDING
Stylist: dit rokje?
Visagist: oh ja dat rokje is leuk!
Ga maar staan bij het zwembad, kijk maar die kant op.
Klaar om een foto te maken, we wachten even op de zon.
Fotograaf: Nee dit is niks, ik zie niet genoeg bil.
Buk eens?
Nee nog niet. Heb je niet wat anders?
Stylist: kun je je hier omkleden of wil je naar binnen?
Ik: fuck it, sta ik in mijn string in Naarden waar ongeveer 8 mensen afwisselend naar mij en hun horloge kijken.
Stylist: Dit broekje dan, ja we doen dat broekje met dit jasje!
Visagist: Oh ja dat jasje, geweldig!

Fotograaf: Nee dit is niks, ik zie nog steeds niet genoeg bil.
Buk eens?
Nee nog niet. Heb je nog wat anders?
Stylist: ja dan wordt het toch dat badpak met die Amerikaanse vlag.
Visagist: Oh ja dat badpak staat haar vast fabulous!
Stylist: kijkt mij even twijfelend aan en zegt dan.. daarvoor gaan we wel even naar binnen.
Ik trek het badpak aan en vraag me af of er nog een los topje bij hoort.
Mijn borsten vallen er volledig uit, dus ik vraag twijfelend: “Hoort dit zo?”
Stylist: ja hoor, je moet het badpak gewoon wat hoger optrekken.
Resultaat?
Het badpak is mega hoog uitgesneden bedoeld.

Oké, mijn borsten blijven er net in zitten, maar dat is totaal niet wat ik van mijn billen kan zeggen.

Ik: Dit jasje kan niet dicht door mijn borsten hoor?
Stylist: daar zie je niets van op de foto, we doen er wel even een klemmetje aan.
Ik: weten jullie het zeker?
Stylist en visagist zweeeeren dat niet veel mensen ermee wegkomen, maar ik rock deze outfit.

Fotograaf: Ja dit is het helemaal, ga maar staan met je rug naar ons toe.
Even wachten op de zon, kijk maar over je schouder heen.
Niet teveel indraaien, holle rug.
Ja, we hebben hem al.
Assistent: Zo snel alweer? Ja wat een dreamteam zijn we toch!
Nou bedankt, dat was het.
Fotograaf: Wil je even kijken, nou één van deze wordt het.
Op een klein scherm word vliegensvlug langs een aantal foto’s geklikt, maar ik ben nog een beetje in shock door de snelheid waarmee het allemaal gaat.
Fotograaf: Die blauwe plek shoppen we er nog wel uit hoor.

Ik kleed me weer om, geef iedereen een hand, bedank ze en wens ze nog een fijne dag.
Haarstylist: “Och wat schattig, hoorde je dat?
Ze wenste ons nog een fijne dag!”
Ik: dat was het dan?
Ja, je krijgt in juni het eindresultaat wel thuis gestuurd.
Oh wacht en dit is nog voor jou, als bedankje.

Binnen 40 minuten zit ik een beetje verbouwereerd weer in mijn auto, zonder haarstuk, nog in de make-up en met een goodybag met chocolaatjes en koekjes. 

HET TIJDSCHRIFT
Ik heb slechts een handje vol mensen verteld van mijn avontuur.
Ik dacht, ik wil eerst wel even zelf het eindresultaat zien.
Sommige beginnen al te appen, het is juni! Heb je de foto al binnen?

Uiteindelijk 7-6-2016 brengt de postbode de LINDA.Meiden.
Met trillende handen en een hartslag tot in mijn keel trek ik het folie van het blad.
Ik blader snel naar het item en zie dan tot mijn schrik dat er in mijn ogen hele grote en bijzondere, mooie meiden gefotografeerd zijn.
Ik dacht dat ze allemaal gewone meisjes zoals ik zouden kiezen. 
Nou zie ik 2 meiden die ik zelf volg op instagram, een zangeres, een olympisch atlete, een televisiester.. en ik?!

Vervolgens slaat de paniek toe:
– Oh help, mijn kont lijkt HUGE.
– Die anderen zijn veel mooier, slanker, leuker dan ik.
– Oh ze hebben echt de meest ongustige camerahoek gekozen.
– Ik ben nu fitter dan toen, maarja daar heb ik nu niks meer aan.
– Tussen deze bijzondere, mooie meiden pas ik toch niet?
– Dat outfitje is veel leuker.
– Als ik nou ook zo had mogen staan.
– Ik kan niet meer terug, wat zal iedereen ervan zeggen.

Voorzichtig deel ik met een klein dierbaar clubje mensen de foto, ik sterf niet, de wereld stopt niet met draaien, ze lachen me niet uit.

Vervolgens deel ik de foto op instagram, met de keer dat ik naar de foto kijk vind ik hem mooier worden. De lieve reacties stromen binnen, ze zijn allemaal positief, ze snappen waarom ik dit ben gaan doen en vinden het stoer en gedurfd!

Met dat ik dit nu typ krijg ik weer een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen.
Net als iedereen wil ik ook gewoon gezien worden, leuk gevonden worden, mooi gevonden worden, me bijzonder voelen.

Maar hoe meer ik me kwetsbaar opstel, hoe meer ik van mezelf laat zien en dus letterlijk én figuurlijk met de billen bloot ga hoe groter ook de kans is op afgunst, kritiek en geroddel.
Tegelijkertijd vergroot ik hiermee ook de kans op waardering, complimentjes en steun.

Ik kies er dus voor om mezelf te laten zien, ook al vind ik dit geregeld nog doodeng.
Ik weet namelijk dat ik hiermee grote én kleine meisjes kan inspireren om ook meer zichzelf te zijn, tevreden te zijn en van zichzelf te houden.

Vervolgens zorgt dat dan op grote schaal weer voor meer:
– Geluk
– Liefde
– Vertrouwen
Waardoor grote én kleine meisjes van grootsere betekenis kunnen zijn voor onze wereld.
Nou, als dat niet genoeg is, weet ik het ook niet meer 😉

Met liefs,

Elske